Plamy słoneczne

Animowana wersja sporządzonych przed 400 laty przez Galileusza rysunków plam słonecznych.

pokaż/ukryj opis

W 1613 roku, Galileo Galilei, ojciec nowoczesnej astronomii, użył nowo skonstruowanego teleskopu do badania plam słonecznych (nie był jednak ich pierwszym obserwatorem - pierwsze wzmianki na ich temat pochodzą ze starożytnych Chin i są z piątego wieku p.n.e.).

Obserwował ciemne znaki tańczące po powierzchni Słońca i nanosił na kartki papieru - plamy słoneczne. Niektórzy twierdzili, że te znaki są księżycami lub planetami przed Słońcem, ale Galileusz słusznie myślał, że należą one do samego Słońca. Uwiecznił to, co zobaczył w powyższej sekwencji obrazów, sporządzonych w ciągu kolejnych dni.

Teraz wiemy, że plamy słoneczne to obszary na powierzchni Słońca, chłodniejsze o 1000-2000 K od otoczenia, przez co wydają się znacznie ciemniejsze. W obszarze plam występuje intensywne pole magnetyczne, które z kolei osłabia konwekcję. W ciągu 11-letniego cyklu liczba plam słonecznych wzrasta i spada, zbiegając się z niewielką zmianą jasności Słońca. Mimo, że temperatury plam słonecznych są mniejsze niż normalna temperatura powierzchni, maksimum słoneczne (tj. czas, kiedy Słońce emituje najwięcej promieniowania) występuje wtedy, gdy liczba plam słonecznych jest również maksymalna (maksimum aktywności słonecznej).

Autorzy